![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZuEuj89Iuc6x7UrdxHnVRwkiIzYn1olj3OJiNoVx1UyrjimAlFqhoTLrhyjYeiObtECNRJi0wWys_ZjmRdwHinqj8rt9c2UBcOOwDcnyWhyphenhyphenJ9mXXfdMxjkplo8wjNK6zNZEld/s400/Pazo+comunicacions+%281917%29.jpg)
Dúas circunstancias históricas axudan a unha progresiva galeguización da obra de Palacios: o ambiente cultural do movemento galeguista da época (Irmandades da Fala, Seminario de Estudos Galegos, Grupo Nós, ...) e a súa actividade privada como pintor en relación cun grupo de pintores - entre os cales Álvarez de Sotomayor e Francisco Llorens - que desde o Círculo de Belas Artes situado a poucos metros do Pazo de Comunicacións tentaban definir una plástica peculiarmente galega. E así participa na I Exposición de Arte Galego en Madrid alá polo 1912.
Aínda que a influencia do rexionalismo galego en elementos arquitectónicos concretos e explícitos da súa obra non é doada de sinalar porque Palacios buscaba afastarse dun pastiche de enxebrismos de mal gosto, en todos os seus proxectos é evidente unha permanente e imaxinativa toma de formas, policromismo, distribución en planta, solucións estruturais e materiais tanto do pazo tradicional como da arquitectura eclesiástica medieval e barroca da Galiza e Norte de Portugal.
O que xa non moitos madrileños saben é que as entradas de metro (abaixo) e mesmo boa parte das instalacións que lle confiren ese deseño distintivo ao subterráneo de Madrid foron tamén deseñadas por Antonio Palacios usando no caso das bocas como inspiración a forxa artesá do ferro.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjpoli_dBbX_ZPj4rrEaViKHPqgPg9cp2LUAdY2ijbQ5xI3KTaQD0a1ok_XAtF-l2VIszN4T6F0r1sD_1KMAetGOjtRln9CGMT8h9EKVPzAeJs19Iy2AW1oOFZMqoIyXXMfoFV/s400/Sevilla.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-SjcHc0DCCTkvSCYnBqPRhmfEduwaL6FWiDJXBF4G1bghZF5UVR2dGNBdlyIUFgMntz7W1kJUs1el2Ev6Ogoumb4fiYCmmMsuaCIi1jrNMgz7QmN0k52Ry8d9qLv63zsnIQJ5/s400/Tirso+de+Molina.jpg)
A súa adopción do rexionalismo arquitectónico propiciou a amizade con Castelao e sobre todo con Valentín Paz Andrade, se ben as súas inclinacións estéticas e culturais non chegaron a callar nun ideario político galeguista dado que o arquitecto procuraba algo así como un panrrexionalismo hispano.
Na Galiza, algunhas das súas mais senlleiras realizacións foron o Teatro García Barbón de Vigo (hoxe Centro Cultural Caixanova, abaixo), a Casa do Concello do Porriño, a Igrexa de Vera Cruz no Carballiño, o Templo do Mar en Panxón e a Virxe da Rocha en Baiona.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgZiGcbZOnSe9WHu_U-Q7jbg53QJW3cQWkLitKZ9AO5jcMfAeGy0rCS5-ouS0Gc74TqQiZx-IT6NeDY_OfmLSLkjnRZnjuP3mIh4hk-_eP2cMQbMCcVXnRoebjDniCXrChc4tS/s400/Teatro_garcia_barbon+%281927%29.jpg)
A historia de Palacios garda un aquel coa de Antoni Gaudí e debe facernos ver nestes tempos grises e de macdonalización que se pode ser verdadeiramente global revitalizando, ou polo menos non renunciando, á propria identidade cultural de orixe.